Τη σχολική χρονιά 2008-2009, στο 2o Δημοτικό Σχολείο Βουτών λειτούργησε, παράλληλα με τα παιδικά τμήματα, θεατρικό παιχνίδι και για γονείς. Ξεκίνησε κάπως δειλά, οι περισσότεροι βρήκαμε να κάνουμε κάτι, όσο περιμέναμε τα παιδιά μας να τελειώσουν το δικό τους παιχνίδι, αλλά στην πορεία διαπιστώσαμε την ανάγκη που είχαμε και εμείς, οι μεγάλοι για εκτόνωση, επικοινωνία και έκφραση. Ανακαλύψαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε, ότι δεν έχουμε ξεχάσει να παίζουμε!
Η όλη αυτή δραστηριότητα συντονίστηκε και υποστηρίχθηκε από το Σύλλογο εμψυχωτών Θεατρικού Παιχνιδιού "ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΡΗΤΗΣ", ο οποίος προωθεί το θεατρικό παιχνίδι διοργανώνοντας τμήματα για παιδιά και εκπαιδευτικούς. Κάθε Παρασκευή απόγευμα, από τις 18:30 έως τις 20:00 μαζευόμαστε και αυτοσχεδιάζουμε, με την παρότρυνση της "εμψυχώτριάς " μας, Μαρίας Κεφαλάκη, κάνοντας ασκήσεις επικοινωνίας, δρώμενα, κείμενα, στήσιμο χώρου. Το θεατρικό παιχνίδι ήταν παρόν και στις εκδηλώσεις του σχολείου μας, όπως ήτανε η Χριστουγεννιάτικη γιορτή και η γιορτή της γυναίκας, που διοργάνωσε ο σύλλογος γονέων.
Το δρώμενο που παρουσιάζουμε στο τέλος της χρονιάς, στο θεατρικό σταθμό Ηρακλείου, στις 21 Μαΐου, στα πλαίσια εκδηλώσεων του Συλλόγου εμψυχωτών Θεατρικού Παιχνιδιού, με θέμα “Θεατρικό Παιχνίδι και Λογοτεχνία” είναι ένας ομαδικός αυτο¬ σχεδιασμός, χρησιμοποιώντας τεχνικές που διδαχτήκαμε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Το κοινό ερέθισμα υπήρξε η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού κειμένου, απόσπασμα από το μονόπρακτο του Μπέκετ, το “Λύκνισμα”, όπου μετά το άκουσμά του, ο καθένας μας δημιούργησε ένα δικό του κείμενο-μονόλογο.
Κοινή συνιστώσα στα κείμενά μας η αποξένωση, η μοναξιά, η μονοτονία και η αγωνία.
Καθημερινά, όλοι μας κινούμαστε γρήγορα, βιαστικά, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε στις πολλές υποχρεώσεις μας, στην πόλη, στη δουλειά στο σπίτι και έχουμε ελάχιστες ευκαιρίες επικοινωνίας και αληθινής ψυχαγωγίας. Βρισκόμαστε πίσω από τα “παράθυρά” μας, του σπιτιού, της τηλεόρασης, του υπολογιστή, βλέποντας τα δρώμενα άλλων, συχνά, παθητικοί παρατηρητές μιας άλλης πραγματικότητας.
Αυτό περιγράφει το “άνθρωποι στα παράθυρα”.
Ψάχνουμε διεξόδους, να ανοίξουμε “παράθυρα στους ανθρώπους”, να δούμε και να αισθανθούμε πώς αισθάνονται άλλοι άνθρωποι, και ταυτόχρονα “παράθυρα στον εαυτό μας”, να δείξουμε τα ποικίλα πρόσωπά μας (μάσκες) και τις επιθυμίες μας, να επικοινωνήσουμε.
Μέσα από το θεατρικό παιχνίδι, εμείς βρήκαμε μια τέτοια διέξοδο, που μας έβγαλε από την καθημερινότητα, μας διασκέδασε και με την φαντασία μας ταξιδεύσαμε, αλλού, όπου ήθελε ο καθένας, γιατί αυτό είναι το παιχνίδι!